Een klein jaar geleden spreek ik in een willekeurige speeltuin een man die ik verder helemaal niet ken. Levi zit op dat moment te hummen in een schommel. De man stapt op me af en vraagt: ‘Hoe oud is jouw zoon?’ Het valt me trouwens op hoe vaak mensen die vraag stellen. En inmiddels is gebleken dat de meeste mensen die die vraag stellen, zelf ook ervaring hebben met zorgintensieve kinderen. Zo ook de man in de speeltuin. Hij is daar met zijn twee zoons waarvan er één autisme heeft. Hij herkent veel in het gedrag van Levi. We hebben een praatje. Fantastisch dat je snel een gezellig gesprek hebt met een totaal onbekende, gewoon omdat je de zorg voor een ‘bijzonder’ kind deelt.
Na een poosje vraagt hij: ‘Hoe doen jullie dat met vakantie?’ Vakantie? Nou gewoon inpakken en gaan. De man vertelt dat het in zijn gezin nog best een puzzel is om op vakantie te gaan. Zijn zoontje heeft ook serieuze problemen met relaties leggen en begrijpt niet dat papa en mama zich zorgen maken als hij wegloopt. Hij heeft ook totaal zelf de behoefte niet om weer terug te gaan naar zijn ouders. Vandaar dat vakantie echt een plek moet zijn waar hij niet weg kan lopen en waar het overzichtelijk is. Dus geen tent op een veldje met alle vrijheid voor het jongetje.
De vraag blijft een beetje bij mij hangen. Hoe doen jullie het met vakantie? Ja hoe doen wij het eigenlijk met vakantie? Je hebt niet van de één op de andere dag een zorgintensief kind. Misschien is de diagnose er wel ineens, maar het kind niet. Je groeit met het kind mee, zorgintensief of niet. En we gaan graag op vakantie. Even ergens anders. Genieten van de rust en leuke dingen doen. Heerlijk! De ergotherapeut vroeg zich, enigszins verwonderd, af of Levi het niet erg vond in een andere omgeving. Nee, Levi vindt het prima. Een ander huis, een ander bed het maakt hem allemaal niet uit. Volgens de ergotherapeut is het waarschijnlijk genoeg voor Levi dat wij in de buurt zijn. Dat is toch heerlijk? Dat je kind zich zo veilig bij je voelt dat het hem niet uitmaakt waar je bent, als hij maar bij jou is?!
Maar eerlijk, als ik er goed over nadenk is vakantie niet inpakken en gaan. Vakantie is van tevoren goed bekijken wat er te doen is. Is het voor allebei leuk? Is er WiFi (heel belangrijk voor Levi)? Zullen we een 4-of een 6-persoonshuisje doen? In principe is een 4-persoons huisje prima. Alleen weet ik nog heel goed die ene keer dat ik Levi op de babyfoon ’s morgens om 6 uur, toen nog vanuit zijn campingbedje, naar de voeten van zijn zus zag reiken om haar wakker te maken. Want het leven is nou eenmaal leuker als zij ook wakker is. Deze zomer hadden we een 4-persoonshuisje. De kids sliepen dus op één kamer. Op een avond probeerde grote zus echt in slaap te vallen. Ze draaide zelfs haar rug naar Levi toe. Maar Levi liet zich niet afschepen, overbrugde de afstand tussen hun twee bedden en trok aan haar haar of aaide haar wang. Hmmm misschien volgend jaar toch maar een 6-persoons……
En dan het op vakantie zijn. Ieder uitje moet toch even worden gepland. Is het wat voor Levi? Wat moeten we meenemen? Is er WiFi? Soms doe je dingen die je achteraf beter anders had moeten doen. Dan denk je op de terugweg: dit nooit meer! Maar volgend jaar proberen we het toch weer want dan is Levi weer een jaartje ouder en vindt hij het misschien wel leuk. Zo beklom ik afgelopen voorjaar met Levi en grote zus een uitkijktoren. Eenmaal boven kreeg Levi een driftbui. Ik had het niet breed daar boven op die toren. Zou hij hoogtevrees hebben?
Dus deze zomer in de Franse Alpen was het maar zeer de vraag hoe hij de skilift zou vinden. In eerste instantie dachten we dat dat het niets zou worden. Misschien moet ik maar met hem thuisblijven. Maar de drang om het toch te proberen was sterker en dus zijn we gegaan. En…….hij vond de lift super leuk! Alleen eenmaal boven in de felle zon en de sneeuw had ons kleintje (die overgevoelig is voor fel licht) het toch niet heel breed. Hij kroop tegen me aan met z’n ogen dicht om de zon de vermijden. Uiteindelijk viel hij zo in slaap. Ook helemaal geen straf hoor, met je neus in de zon en een slapend kind op schoot. Dus nee, voor Levi hoeft die gletsjer niet. En de schoonheid van de vergezichten ontgaat hem volledig. Maar de skilift is leuk. Dat kunnen we vaker doen.
Dus nee, vakantie is niet inpakken en gaan in ons geval. En eenmaal op vakantie is het, vooral fysiek best hard werken. Maar o wat is het ook genieten. Vakantie is vooral tijd en aandacht voor elkaar hebben. Uitrusten doen we wel als ze weer naar school zijn!
Deze blog is geschreven door Lydia, moeder van Levi en inspirerend blogster. Benieuwd naar meer verhalen? Lees dan ook haar voorstelblog!