Anke en Wouter snapten in het begin best wat het Corona virus voor hun betekende. 1 ½ meter afstand houden werd vooral door Anke strikt aangehouden. Dat is een harde regel, wie zich er niet genoeg aan hield kreeg een boos gezicht van Anke.
En toen sloten de scholen. Anke moest haar schoolwerk vanaf nu online maken en voor Wouter kregen we een pakket boeken mee naar huis. Samen met mijn partner werkte ik vanaf nu ook thuis. We verdeelden de taken en gaven Wouter omstebeurt les. Anke kon gelukkig nog in haar woongroep blijven.
Lastiger werd het toen het behandelcentrum waar Anke een groot deel van de week woont helaas hun zorg niet meer kon garanderen. Wij kregen de vraag of Anke een deel van de week naar huis kon? Natuurlijk kon dat. Wij begrepen de zorg van het behandelcentrum over hun medewerkers en het leveren van goede zorg.
Ok, even schakelen dus. Wat betekent het voor ons gezin dat Anke meer thuiskwam. Ik maakte een dagplanning dat aansluit bij het ritme op school en op de woongroep. Ik zorgde ervoor dat iedereen een eigen plek kreeg in ons huis waar je rustig je schoolwerk kon maken. Ik bouwde “buiten-momentjes” in waarbij we met elkaar even lekker een frisse neus konden halen. En ik besloot met niet druk te maken als er wat meer schermtijd zou zijn. Alles voor de rust en balans in huis. Het moest een leuke tijd worden.
Ik zag op tegen het thuis werken en Wouter en Anke helpen met hun schoolwerk. Ons gezin vraagt normaal al zoveel energie van mij, hoe moest dat nu? Met continue mensen om me heen kon ik maar geen moment vinden om even bij te tanken. Dat ging niet goed.
Gelukkig kregen wij akkoord van de gemeente om Ankes schoolbegeleidster thuis te laten helpen. Wat fijn was dat! De schooldagen dat Anke thuis was kwam zij 1 uur helpen met haar schoolwerk.
Tot zover dus alles geregeld, auti-proof, ondersteuning waar mogelijk en een positieve instelling.
Maar de stap was te groot voor Anke en ons gezin. Ineens weer meer thuis wonen. De spanning of het thuis goed zou gaan, haar uiterste best doen om het te laten slagen. Niet meer naar school. Kortom alles anders, met de nadruk op alles. Dat trok Anke niet. De spanningen liepen op in het gezin. Er was boosheid, irritatie, onrust. Het was te veel, te snel. Het was niet goed.
Met pijn in ons hart besloten we samen met het behandelcentrum dat Anke weer terug zou gaan. Twee weken hebben we het met elkaar volgehouden. Wat was het verdrietig. Wat was het moeilijk. Voor het hele gezin. Wat was het achteraf gezien een onhaalbare opgaaf. Maar wat hadden we dit met elkaar graag laten lukken.
Ik was kapot van de beslissing en het gevoel van falen was groot. Gelukkig zal ik Anke opbloeien toen ze weer terug was bij haar woongroep. En kwam ze daarna op de vaste dagen weer ontspannen thuis. Dat doet me goed. Ze deed haar schoolwerk op de woongroep en dat ging goed. Er was gewenning.
En nu gaan het speciaal basisonderwijs weer starten. Ik ben blij voor alle kindjes. Maar ergens vind ik het ook jammer dat de rust nu weer omgezet gaat worden in spanning. Weer alles anders.
Ik wens alles ouders heel veel kracht en energie zodra de scholen weer gaan beginnen. We moeten er weer doorheen en daarna hopelijk …. gewenning.
Marijke Hordijk is getrouwd en moeder van Anke (11 jaar) en Wouter (8 jaar). Marijke werkt parttime als secretaresse. Anke heeft autisme, gaat naar speciaal onderwijs en woont voor een jaar een deel van de week bij een behandelcentrum voor kinderen met autisme. Wouter gaat naar een reguliere basisschool.
NB. Personen op de foto komen niet overeen met de personen in het verhaal.
