Op een dag is Levi met snottebellen thuis. Ik hoor de deurbel gaan en daarna de voordeur. Ik denk eerst nog dat het bij de buren is. Onze huizen zijn namelijk gespiegeld en de aan elkaar grenzende gangen zijn heel gehorig. Maar dan hoor ik een stem: ‘Hallo’! En ik weet meteen hoe laat het is. Ik haast me naar de gang. En jawel, daar staat de postbezorger oog in oog met een jongetje in pyjama. In zijn linkerhand een appel, onder zijn arm de nog spelende iPad, en zijn rechterhand nog op de deurklink. De pakjesman is vriendelijk maar gehaast. Het jongetje verbaasd en in verwarring. Hij was tenslotte alleen maar op zoek naar iemand die zijn appel wilde schillen. Het is zo’n beeld dat ik vast wil leggen. Liefst had ik even gevraagd of ze even zo wilde blijven staan, zodat ik even mijn camera kon pakken en het moment vast kon leggen, zodat ik me dat altijd zal blijven herinneren. Maar ik denk niet dat ze daar geduld voor heeft. Of tijd.

Of een mooie zomerdag. Gewoon thuis. De zon schijnt. De kinderen kunnen zonder jas naar buiten. We halen de bal uit de schuur en ik ga met mijn dochter balletje trappen. Levi lacht en rent achter ons aan. Als de bal zijn kant op komt, doet hij een stap opzij, want hij weet niet goed wat hij met de bal aan moet. Maar hij heeft het meeste plezier van allemaal. Gewoon door te rennen. Door de aandacht die er is voor elkaar. Door de zon die schijnt en het lekker buiten zijn.



En dus maak ik ze in mijn hoofd. Foto’s van die momenten. Om aan terug te denken op dagen dat het even niet zo lekker gaat. Dagen dat je de zoveelste driftbui moet trotseren, omdat de wereld ineens heel ingewikkeld is in Levi’s hoofd. Dagen dat de juf ziek is en er ineens iemand anders is. Of dat mama ineens bedenkt dat we toch niet weggaan terwijl jij al met je jas aan staat. Waarom? Levi begrijpt het niet. En kan het ook niet uiten. En wordt dus boos. Dat zijn de dagen dat het fotoboek in mijn hoofd weer van de plank komt. Al moet ik er soms hard naar zoeken. En dan zie ik hem weer voor me zoals hij ook kan zijn: lachend, huppelend, rennend en stralend. Of een beetje verward waardoor, hij snel je nabijheid opzoekt. Momenten om te koesteren en nooit te vergeten.

Deze blog is geschreven door Lydia, moeder van Levi en inspirerend blogster. Benieuwd naar meer verhalen? Lees dan ook het voorstelrondje, haar vakantieblog, en alles over wankelende moederdromen en de feestdagen.