Corona, het houdt ons al bijna twee jaar in haar greep. Tijdens de eerste lockdown in het voorjaar van 2020 ging alles dicht. Ik weet zeker dat velen van ons zich dat nog als de dag van gisteren herinneren. Want……ook onze zorgintensieve kindjes zaten ineens thuis. Geen school, geen opvang en geen dagbesteding meer. En dat niet zomaar voor een week, maar voor vele weken. Weken van plannen, van er het beste van maken, van uitjes verzinnen die nog wel konden en van de brusjes thuis scholing geven. Weken waarin maar weer eens bleek hoeveel wij als ouders aankunnen, als het moet. Maar ook weken waarin we ons realiseren dat wij geen superhelden zijn die altijd voor onze kinderen klaar kunnen staan, zorgintensief of niet. Soms kunnen we niet meer, hebben we echt even tijd voor onszelf nodig. Even de batterij opladen. En wat gingen we in die periode de dagbesteding, scholen en opvang waarderen.

Toch bleef het ziek worden ons gezin al die tijd bespaard. Tot een paar weken geleden. Het c-woord of, het leukste synoniem dat ik online tegenkwam, ‘tante C’, diende zich ook bij ons aan. En Levi knuffelt nou eenmaal graag. Dus binnen een paar dagen verkleurden er ook op zijn zelftest twee streepjes. En daar zit je dan weer. Thuis met Levi. En even vindt hij dat hartstikke leuk hoor. Voor een dagje, of twee. Maar dan is het toch echt wel klaar. Dan begint het hangen, het zeuren. Hij komt met zijn schoenen aan, wil graag naar buiten. Ik zet hem op een rustig moment van de dag in zijn buggy om een rondje buiten te gaan lopen. Even een frisse neus halen. Levi wijst naar iedere voordeur waar we langs komen. Alsof hij wil vragen: kunnen we daar niet op visite gaan? Maar nee we kunnen niet op visite gaan, mogen dat ook niet. En dus lopen we na een poosje weer terug naar huis. Maar dat wil Levi niet. Levi wil op visite! En dus huilt hij, schreeuwt hij. Het hele dorp mag weten dat hij NIET naar huis wil. En ik ga steeds harder lopen, want deze bron van herrie wil je zo snel mogelijk weer binnen hebben.

Eenmaal thuis gaat de strijd weer verder, maar op een ander vlak. Levi wil geknuffeld worden. Maar precies dat wat hij het liefste doet, kan nu niet. Ik heb op dat moment nog geen corona en wil dat graag zo houden. Maar ja weersta maar eens een klein jongetje dat met zijn armen in de lucht en grote ogen vraagt om aandacht. En dus knuffelen we, even maar. Maar dat gaat maar even goed. Al snel test ook ik positief waardoor Levi nog langer niet naar het KDC mag. En dus maken we er het beste van. Spelen we superheld terwijl we zelf ook niet fit zijn.

Tante C: ze kwam, gooide ons leven overhoop en ging weer. We hopen dat ze voorlopig niet meer terugkomt. Maar nu gaan we het gewone leven wel weer waarderen. Wat fijn dat er een KDC is waar Levi naartoe kan. En wat fijn als je hem gewoon kunt knuffelen zonder daar van alles aan over te houden. Maar Tante C proberen we voorlopig wel buiten de deur te houden.

Deze blog is geschreven door Lydia, moeder van Levi en inspirerend blogster. Benieuwd naar meer verhalen? Lees dan ook over hoe zij de feestdagen hebben ervaren en op vakantie gaan.