“Ik wíl niet! Ik wíl niet meer!!!” Het was maandagochtend, en de week was duidelijk weer begonnen.

Gelijk schoot het versje door mijn hoofd: ik wil, ik wil, ik wíl niet meer – ik wíl geen handjes geven… Ik wil niet zeggen, elke keer – jawel mevrouw, jawel meneer… Nee, nooit meer van mijn leven!

Super verdrietig kwam de dochter van mijn vriendin uit school. “Noa wil niet met me afspreken,” zei ze half huilend. “Och lieverd, wat is er dan gebeurd?” “Ze zei dat ik altijd de baas speel! Maar dat ís niet zo! Ik speel nóóit de baas!”

Afgelopen vakantie was ik met een autistisch oppaskind in de binnenspeeltuin. Voor veel ouders is het een plek waar ze hun kind vrij kunnen laten rondrennen zodat ze zelf even een tijdschrift open kunnen slaan, of bij kunnen kletsen met een vriendin. Maar als je er heen gaat met een kind met een zorgvraag is dat toch net even anders.

Wie kent het niet: het constante gevecht tegen de chaos? Eigenlijk zijn we de hele dag bezig om steeds weer opnieuw orde aan te brengen in de chaos die nou eenmaal bij het leven hoort. Je hebt alles op orde, kijkt even weg en – poef! – de chaos is weer terug. Zéker met kinderen!

December. Veel ouders die een kind hebben dat extra zorg nodig heeft vinden het een dramamaand. De gewone dagen leveren vaak al genoeg onrust op. Maar november en december zijn de maanden met de wintertijd, met Sinterklaas en Kerst, met een lange vakantie, minder zon, slechter weer – allemaal dingen die er voor zorgen dat de spanning in en om huis aardig op kan lopen.